Oktubre 6, 2021
Subukan natin, mahirap makita ang paglalahad ng ating mga kwento habang nangyayari ang buhay. Madalas ay hindi hanggang sa tumingin tayo sa likod na nakikita natin kung paano ang mga maliit na kabanata ay tila umaayon. Naniniwala ako na bahagi ako ng paglalakbay ng First 5 LA ngayon - upang makipagsosyo sa pagbuo ng malakas at malusog na kinabukasan ng mga bunsong anak ng LA County - dahil sa mga tumutulong na kamay na madalas kong nasaksihan at iba pang mga oras na kinuwestiyon nang maaga sa buhay. Ang bawat pagtulong upang mabuo ang aking sariling pagpapahalaga sa mga pangangailangan na kinakaharap ng maliliit na bata, at ang mga landas na sinusunod ng mga pamilya para sa kanilang tagumpay sa hinaharap.
Bilang isang unang henerasyong Amerikano na pinalaki ng isang solong Nanay na nagawa ang kanyang personal na layunin ng paglipat mula sa Pilipinas - ang aking karanasan ay hindi katulad ng maraming pamilyang Pilipino Amerikano. Kinikilala ko na mukhang Pilipino ako, ngunit bilang isang bata ay lumaki ako upang makilala bilang isang Amerikano. Narito ang aming kwento:
Ang aking Nanay ay pang-pito sa siyam na mga anak na pinalaki sa isang kubo sa Batangas, Pilipinas. Naaalala ko ang kwentong pagkabata na ibinahagi niya sa akin ng kanyang mga magulang at kapatid na nagbabahagi ng isang solong pakpak ng manok para sa isang pagkain. Dumaan sa bawat bata mula sa pinakamatanda hanggang pinakabata. Sa oras na umabot ito sa kanya at sa mga mas bata sa pakpak ay wala nang maalok kaysa sa buto at utak. Kahit na sa aking kabataan alam ko na ito ay isang kwento tungkol sa kung paano ang kulang.
Gayunpaman, nakikita ko rin kung paano siya napunan ng kuwentong ito sa iba pang mga paraan - nagmamalasakit habang naglalakbay siya sa Amerika upang suportahan ang kanyang mga pamangkin na pamuhay sa kahirapan habang ang kanilang Nanay ay nagpupumilit sa pagkagumon. At pagdadala sa aming tahanan sa Echo Park, Los Angeles ng dalawang bahagi ng isang ipinag-uutos na kurikulum sa Pilipinas. Isa - alamin ang Ingles, pangunahing wika ng bansa. At dalawa - upang maging matagumpay, kailangan mong maglakbay palabas ng Pilipinas.
Tinuruan ako sa murang edad na kailangan kong umangkop sa kulturang Amerikano upang maging matagumpay. Masyadong madilim ang aking balat, kaya't pinaliguan ako ng aking Nanay ng pampaputi na sabon. Masyadong kulot at makapal ang buhok ko. Isang beses, ang aking tiya ay nagmula sa likuran at nang walang pahintulot ay ginamit ko ang gunting ng kanyang kilay upang putulin ang lahat ng aking buhok. Ang panloob ko bilang bata ay hindi ako magtatagumpay sapagkat hindi ako sapat na maputi.
Naalala ko kung paano "hindi sapat" ang naramdaman sa buong pagkabata ko. Kung paano palaging nagsisimula ang mga paglalakad sa isang ahensya sa paglilipat ng pera sa isang malayong tawag. Mapapanood ko ang aking Nanay na tumingin sa ibaba, lalong nabigo habang nakikipag-usap siya sa sinumang nasa kabilang dulo. Sa ibang mga oras ay hihilahin niya ako palabas ng kama at papalipat kami ng pera. Makalipas ang maraming taon mayroon na akong transactional na relasyon sa aming pamilya sa ibang bansa. Nagsasakripisyo upang matulungan hangga't makakaya upang mapanatiling buhay ang aking pinsan na nasa hustong gulang at ang kanyang mga anak. Pagtatanong sa sarili - sapat na ba?
Bukod sa regular na pagpapadala ng mga kahon ng mga banyo at nakabalot na pagkain, isang normal na araw para sa akin ang paggising sa maraming mga text message sa 1:00 ng umaga. Ang aking pinsan na nagbabahagi ng kanyang mga pakikibaka sa pamumuhay sa kahirapan sa panahon ng COVID-19 pandemya. Tatawagan na niya ang aking Nanay ng maraming beses na sinusubukan akong hawakan dahil ako lamang ang aking pamilya na handang maglipat ng pera sa pamamagitan ng aking app sa telepono.
Iniisip ko ang mga koneksyon, mga transaksyon at maging ang mga kahihinatnan na kasama ng pagkakaroon ng mga pakikipag-ugnay na transaksyonal sa aming pamilya sa ibang bansa. Ang tiyuhin ko na isa sa mga tatay ko ay nangibang-bansa upang suportahan ang kanyang sariling pamilya. Siya ay isang kapalit na guro sa Los Angeles Unified School District para sa kanyang buong karera. Nang siya ay bumalik sa Pilipinas upang magretiro matapos magtrabaho sa ibang bansa sa loob ng 30 taon, sa wakas ay nakasama niya muli ang kanyang tatlong anak na lalaki at asawa. Nakakausap namin siya ngayon at nagpupumiglas siya dahil wala silang magandang relasyon sa kanya, at ipinakita nila ang sama ng loob sa kanya na hindi naging aktibo sa kanilang buhay.
Ang aking karanasan bilang unang henerasyong Filipino American ay madalas na nakasentro sa tanong - ano ang sukat ng sapat? At ang sagot ay palaging magiging ... ito ang pinakamaliit na magagawa natin - at higit pa. Upang maibahagi ang pangakong iyon sa pamamagitan ng First 5 LA ay malaman na ang pamana ng aking pamilya na tumutulong sa buhay ay muling binago sa pamamagitan ko. Ang pagtitipon ng mga bagong paraan upang maiangat ang mga bata upang maging pinakamagaling na makakaya nila - at magsisimula ng hindi mabilang na mga bagong kwento para sa mga batang Amerikanong Pilipino ng aming lalawigan.
Hindi ito sinadya upang maging isang malungkot na kuwento, ngunit isang nababanat. Isang pamilya na nagpakita ng grit upang umangkop sa isang bagong kultura at upang mapanatili ang isa na mayroon kaming uwi. Hindi ko ito nahanap bilang isang henerasyon ng henerasyon, ngunit isang pagbuong henerasyon. Ang pagiging Pilipino na Amerikano sa akin ay hindi nakakalimutan kung saan nagmula ang aking pamilya.
