Kahit na matapos ang isang buhay na pag-alam na may mali, hindi hanggang sa tuluyan nang nakalayo ang aking ama mula sa kanyang pamilya (kasama ang kanyang mga anak), nagpapagaling sa sarili na gamot at nahaharap sa mga oras ng kawalan ng tirahan at pag-aresto na sa wakas ay nasuri siya sa Post Traumatic Stress Disorder (PTSD).
Kapag ang aking ama ay lumalaki noong 1950s at '60s walang mga paraan upang ipahayag kung ano ang kanyang pinagdadaanan. Sa kanyang pamilya at pamayanan sa oras na iyon, walang wika upang ilarawan ang kalusugan ng isip, o ang wikang iyon ay mayroon sa Army noong siya ay sumali bilang isang binata. Ang isa ay hindi napusok sa kung ano ang nangyayari sa bahay; pinalitan mo ito, at walang puwang upang pag-usapan o ipakita ang damdamin. Nag-ambag ito sa aking ama na lumipas ng mga dekada nang hindi nakakakuha ng paggamot para sa PTSD na resulta ng kanyang serbisyo noong Digmaang Vietnam ngunit nauugnay din sa kanyang masamang karanasan sa pagkabata (ACE) ng pang-aabuso sa bata at pagkamatay ng magulang.
Nagtataka pa rin ako kung ano ang maaaring kung maagang nakakuha ng tulong ang aking ama. Paano kung may nakapansin na ang kanyang nakakagambalang pag-uugali bilang isang bata ay isang mekanismo sa pagkaya? Paano kung nai-link siya sa kalidad ng mga serbisyo nang unang lumitaw ang kanyang mga sintomas sa PTSD? Magagawa ba niyang aktibong lumahok sa buhay? Anong uri ng sakit ang maiiwasan, hindi lamang para sa kanya ngunit para sa kanyang mga mahal sa buhay? Buhay pa kaya siya?
Bilang isang developmental psychologist at Program Officer na nagtatrabaho sa departamento ng Health Systems sa First 5 LA, alam ko na ang mga naunang bata ay nakilala at konektado sa mga serbisyo at mapagkukunan, mas malaki ang kanilang kinalabasan. Tulad nito, ang mga bata ay hindi tinutukoy at konektado sa naaangkop na mga serbisyo ng maagang interbensyon para sa kalusugan ng pag-iisip at pag-unlad. Ito ay para sa iba't ibang mga kadahilanan, na may isang hindi mabisang pag-abot ng magulang at pakikipag-ugnayan. Habang ang bahagi ng equation ay tinitiyak na mayroon kaming mga mapagkukunan upang magbigay ng paggamot, ang isa pang bahagi ay turuan ang mga guro, pinuno, magulang at tagapagtaguyod sa kung ano ang ibig sabihin na "may kaalaman tungkol sa trauma," upang mabago ang mga saloobin at pananaw tungkol sa kalusugan ng isip at pag-uugali Ito ay lalong mahalaga sa mga maliliit na bata, na ang mga pananaw sa sarili ay mabilis na hinuhubog ng kanilang mga karanasan. Sa core nito, ang pagiging kaalam-alam sa trauma ay nagbabago mula sa pagtatanong, "Ano ang nangyayari sa iyo?" sa "Ano ang nangyari sa iyo?" Hindi ako sigurado kung ang aking ama ay may kahit sino na nagtanong sa kanya.
At habang nagkaroon ng isang pagbuo ng henerasyon na may maraming mga nakuha sa mga tuntunin ng pag-access sa at kalidad ng mga serbisyo sa kalusugan ng kaisipan, mayroon pa ring silid na lumaki sa mga lugar na ito, kapwa sa karagdagang paggawa ng normal na paggamot sa kalusugang pangkaisipan at sa pagtugon sa trauma.
Isa sa mga paraan upang mabago natin ang mga saloobing panlipunan at pang-unawa ay upang makilala ang epekto ng retorika sa kalusugan ng isip at stigmatization. Ang isang kamakailang halimbawa ay ang epidemya ng mga pamamaril sa masa na nagiging isang pambansang krisis sa kalusugan ng publiko. Tulad ng maraming tao, ang balitang ito ay nagdudulot sa akin ng pagkabalisa at pagkabigo. Nasasaktan din ang aking kaluluwa na sa loob ng mga dekada ang ilan ay pinasimple ang komplikadong isyung ito sa pamamagitan ng paglalagay ng label sa kalusugan ng isip bilang pangunahing salarin. Nag-aalala ako na sa resulta ng isang pagbaril sa masa ang vitriolic na wika na nakadirekta sa mga may sakit sa kalusugan ng isip ay humahantong sa mga magulang at tagapag-alaga na tumatanggi sa mga serbisyo, dahil sa isang takot na ang kanilang anak ay mamarkahan.
Nagtrabaho sa larangan ng kalusugan ng kaisipan sa loob ng maraming taon, alam ko ang pinsala na dulot nito. Sa mga pangkat ng pagtuon at sa mga pagpupulong sa pamayanan, narinig ko mula sa mga tumatanggap ng mga serbisyong pangkalusugang pangkaisipan kung paano sila natapos ng kanilang pamilya, mga kaibigan at propesyonal nang humingi sila ng tulong para sa isang isyu na hindi pang-mental na kalusugan o reklamo, tulad ng isang pisikal na pinsala. Iniulat nila na sinabihan na dapat itong "lahat nasa iyong ulo." Isa sa apat na tao ang may sakit sa kalusugan ng isip sa loob ng kanilang buhay ngunit hindi ito isang bagay na madalas na isiwalat, dahil sa takot na marka bilang "baliw," "mapanganib" o isang "halimaw." Nagreresulta ito sa kanila na lalong napalayo sa kanilang pamayanan. Sa madaling salita, pinipigilan ng lahat ng ito ang mga tao na humingi ng tulong.
Ang wika ay isang malakas na istraktura. Kapag ang mga indibidwal, pamayanan at pamilya ay may naaangkop na paraan ng pakikipag-usap tungkol sa at pag-unawa sa kalusugang pangkaisipan, lumalapit kami sa isang lipunan kung saan na-normalize ang pangangalaga sa kalusugan ng kaisipan, sa gayon maiiwasan ang mga kinalabasan tulad ng aking ama at ng iba pa na nagdusa bilang isang resulta ng hindi pagkuha ng tulong na kailangan nila. Sa pamamagitan ng aming Pagbabago ng Sistema ng Trauma at Kakayahang Nabatid diskarte, Una 5 LA ay aktibong nagtatrabaho patungo sa pagbuo ng mas mahusay, mas tumutugon na mga system na ganap na isasama sa mga patakaran, pamamaraan at kasanayan, pati na rin, sa huli, ang ating mga kaugalian sa lipunan at pangkultura.
Ayokong mag-urong tayo sa kung paano natin pinag-uusapan ang tungkol sa kalusugang pangkaisipan. Nakakasira kung iminungkahi ng pambansang diskurso na ang kalusugan sa pag-iisip ang sanhi ng mga kalunus-lunos na kaganapan. Inaasahan kong sa pamamagitan ng pagbabahagi ng bahaging ito ng kwento ng aking pamilya ay nag-aambag ako sa gawing normal ang kalusugan ng isip. Sa pamamagitan ng pagbabahagi ng mga kuwentong ito, gumagawa kami ng hakbang patungo sa pagbabago ng mga pag-uugali na maaaring paganahin ang maraming tao na humingi ng tulong, na sa wakas ay natatapos na ang siklo ng trauma na nararanasan ng ilang pamilya.
