Marso 28, 2023
Emily Tate Sullivan ay isang senior reporter sa EdSurge na sumasaklaw sa early childhood at K-12 education.
Nagsusulat siya tungkol sa edukasyon mula pa noong 2017, madalas na naglalakbay sa buong bansa upang mag-ulat tungkol sa mga programa ng maagang pagkabata at mga paaralang K-12, nakikipanayam, nagmamasid, kumukuha ng larawan at kung hindi man ay naghahanap ng mga paraan upang makuha ang kanyang mga mapagkukunan at paksa nang may empatiya at pagiging sensitibo para sa malalim. tampok na mga kuwento at pagsisiyasat.
Noong 2021, nanalo si Emily sa unang pwesto sa feature writing category ng Education Writers Association's National Awards for Education Reporting. Noong 2020, siya ay hinirang na finalist para sa Livingston Award, na kinikilala ang natatanging pag-uulat at pagkukuwento ng mga mamamahayag na wala pang 35 taong gulang, para sa kanyang pagsisiyasat sa pang-aabuso sa bata na nasaksihan ng mga guro habang tinuturuan ang mga mag-aaral online. Ang kanyang trabaho ay nai-publish sa mga outlet kabilang ang WIRED, Mother Jones, Slate at PBS NewsHour.
Sa EdSurge, nagsusulat si Emily tungkol sa mga manggagawang pang-edukasyon, kalusugan ng isip, trauma at mga modelo ng paaralang inklusibo. Lumaki siya sa Tennessee at nagtapos sa Miami University sa Ohio na may dalawahang degree sa journalism at internasyonal na pag-aaral. Nakatira siya sa Denver, Colorado.
Ano ang nag-akit sa iyo sa early childhood beat?
Noong tag-araw ng 2019, nakatanggap ang EdSurge ng suportang pinansyal upang palawakin ang saklaw nito sa edukasyon sa maagang pagkabata, na may partikular na lens sa workforce. Ito ay isang natural na susunod na hakbang, dahil sinasaklaw namin ang K-12 at mas mataas na edukasyon sa loob ng maraming taon, at ako ay na-tap para pamunuan ang pagsakop sa maagang pagkabata sa aming silid-balitaan (dati, buong-panahon kong sinasaklaw ang K-12 na edukasyon ).
Kakaunti lang ang alam ko tungkol sa sektor ng maagang pangangalaga at edukasyon noong ako ay nagsisimula. Ngunit sa kalahating dosenang mga biyahe sa pag-uulat sa aking mga unang buwan sa beat — kabilang ang mga pagbisita sa mga programa sa maagang pag-aaral sa Connecticut, Ohio, Pennsylvania at Utah — mabilis akong natuto at ayon sa konteksto, hindi lamang ang mga pananaw ng mga nasa larangan kundi natuto. ang mga tunog, tanawin, amoy at pakikibaka na nararanasan din nila.
Ang pinaka-kapansin-pansin sa akin sa mga unang buwan na iyon ay ang mga karaniwang maling kuru-kuro sa larangan, kabilang ang ilan sa aking sarili. Pumasok ako nang may bukas na isip, handang makinig, ngunit napilitan pa rin akong harapin ang ilang mga pagpapalagay na hindi ko napagtanto na mayroon ako tungkol sa kung paano gumagana ang larangan at kung ano ang mga layunin nito. Sa pagbabalik-tanaw ngayon, sa palagay ko ang karanasang iyon ay nagbigay-daan sa akin na magbigay ng biyaya sa iba na hindi pa rin natututo at muling natututo ng ilang pangunahing katotohanan tungkol sa maagang pangangalaga at edukasyon — at tumulong sa pagbalangkas ng ilan sa aking mga kuwento sa paraang mas makakaabot sa isang madla na maaaring hindi. tune out.
Bagaman naatasan ako sa beat na ito sa simula, ito ay sa pamamagitan ng pagpili na ako ay nanatili. Nakita ko kung gaano kakaunti ang mga reporter na nagko-cover sa field at kung gaano karaming mga kuwento ang hindi nasasabi bilang isang resulta. At nabighani ako ng mga naunang tagapagturo na gumagawa nitong walang pasasalamat ngunit napakahalagang gawain — at, siyempre, ng mga batang nasa kanilang pangangalaga. Nang tumama ang pandemya, humigit-kumulang kalahating taon pagkatapos kong magsimulang magkubre ng maagang pagkabata, nagpapasalamat ako na nagkaroon ako ng pagkakataong mapasailalim sa akin ang aking mga paa bago mabaligtad ang buong sektor.
Mula sa iyong pananaw, paano nagbago ang coverage ng media sa pagbubuntis, mga bata at pangangalaga sa bata sa paglipas ng panahon?
Kung mayroong "bago" at "pagkatapos" ng coverage ng media sa beat na ito, ang tiyak na kaganapan ay walang alinlangan na ang simula ng pandemya.
Ang mga hamon na kinakaharap ng maagang pangangalaga at sektor ng edukasyon ay matagal na. Ngunit pinalala ng pandemya ang mga bagay. At ginawa nitong nakikita ang mga bagay.
Bago ang 2020, ang pag-aalaga sa bata ay higit na itinuturing na isang indibidwal na responsibilidad, isang bagay na ang mga pamilya ay naiwan upang malaman para sa kanilang sarili. Gayunpaman, sa tatlong taon mula noon, nagsimula itong magbago.
Ang mga dinamika na ganap na ipinakita sa panahon ng pandemya - marami sa mga ito, sa kasamaang-palad, ay nananatili ngayon, kabilang ang epekto ng hindi naa-access, hindi abot-kayang pangangalaga ng bata sa pakikilahok ng mga manggagawa sa kababaihan - nagsiwalat ng isang bagay sa publiko na, hanggang ilang taon na ang nakalipas, ay nagtatago sa malinaw na paningin: Ang pangangalaga sa bata ay mahalaga sa lakas ng ating manggagawa at kalusugan ng ating ekonomiya — at ito ay nasa krisis.
Ang hitsura nito, sa pagsasagawa, ay ang mga kuwento tungkol sa pangangalaga sa bata, maagang edukasyon, pagiging magulang at pagiging magulang ay lumalabas sa mga front page ng mga pangunahing outlet ng balita ngayon. Mukhang ang mga pamilyang nagsisimulang magbahagi, bukas at sosyal, ang mga hamon na kinakaharap nila sa paghahanap ng pangangalaga at pagbabalik sa trabaho. Mukhang mga employer — mula sa mga tagagawa hanggang sa mga retailer — nagsusulong para sa pang-estado at pederal na mga solusyon sa pangangalaga ng bata upang mapunan nila ang mga bukas na posisyon at mapanatili ang mga tauhan. Mukhang seryosong isinasaalang-alang ng Kongreso - bagaman, siyempre, hindi sa huli ay pumasa - makabuluhang batas na susuportahan sana ang mga bata, pamilya at mga tagapagturo ng maagang pagkabata.
Ang coverage ng media — kabilang ang sa akin — ay hindi pa rin nakakakuha ng tama sa lahat ng oras. Halimbawa, iniisip ko pa rin ang maraming mga kuwento tungkol sa field gloss sa kung gaano hindi pantay at hindi napapanatiling ang mga kondisyon ng maagang pangangalaga at mga manggagawa sa edukasyon. Ngunit maraming mga newsroom ang nagsimulang tratuhin ang beat na ito nang may antas ng pagkaapurahan at kahalagahan na higit sa lahat ay wala bago ang 2020. At sa halip na ang isang reporter ng edukasyon sa kawani ay sumulat ng isang paminsan-minsang piraso tungkol sa edukasyon sa maagang pagkabata, sa halip na manatili sa reporter ng ekonomiya o ang reporter ng pulitika sa isang kuwento tungkol sa merkado ng pangangalaga ng bata, maraming mga silid-balitaan ang tila may higit na gana sa paglalaan ng mga mapagkukunan at kawani upang masakop ang kritikal na larangang ito. Hindi pa ito sapat — hindi man malapit — ngunit ito ay isang simula.
Ano ang inaasahan mong mga pagbabago tungkol sa saklaw ng "mga isyu ng kababaihan" at pag-unlad ng maagang pagkabata sa hinaharap?
Mangangailangan muna ito ng maraming pagbabago sa antas ng system, ngunit umaasa ako na sa hindi masyadong malayong hinaharap, mas mapagtutuunan natin ng pansin ang ating pag-uulat sa mga bata mismo! Gusto kong mag-ulat tungkol sa hindi kapani-paniwalang pag-aaral at pag-unlad na nangyayari sa mga unang taon. Gusto kong mag-ulat kung ano ang hitsura ng kalidad ng pangangalaga at edukasyon — at maghanap ng mga programa at lugar na talagang nagpapako nito. Nagiging pangalawa ang nangyayari sa loob ng bahay kapag nasusunog ang bahay. Umaasa ako na maapula ang apoy sa lalong madaling panahon — sa pamamagitan man ng isang tagpi-tagping mga solusyon at pakikipagsosyo o, sa isip, sa pamamagitan ng malaking pamumuhunan sa publiko — upang makapaglaan ako ng mas maraming oras sa kung sino ang nasa bahay, kung ano ang kanilang ginagawa at kung bakit ito mahalaga.
Umaasa din ako na, habang patuloy na naghihilom ang ating mga peklat sa pandemya, hindi natin mawawala ang atensyon at interes ng mas malawak na publiko. Ang mga ito ay hindi mga isyu ng kababaihan o mga isyu ng pamilya o mga isyu ng mga bata. Sila ay mga isyu ng tao. Bilang mga reporter, kailangan nating humanap ng mga paraan para ipaalala sa mga tao iyon.
Mga kamakailang kwento:
