Tumayo - Bilang isang Bata, isang Ina at isang Tagataguyod

Ni Fabiola Montiel, Opisyal ng Program sa Mga Pakikipag-ugnay sa Komunidad

Mayo 31, 2018

Nagsimula akong manindigan para sa maliliit na bata noong ako ay 7-taong-gulang lamang na bata.

Noong lumalaki ako sa Mexico, isang batang lalaki na nagngangalang Noe at ang kanyang lola ay nakatira sa tabi ng aking bahay. Inalagaan siya ng kanyang lola matapos na mahigpit na sinabi ng kanyang biyolohikal na ina na ayaw niyang itaas siya.

Bilang isang tagapag-alaga, sinimulan niyang saktan ang bata sa kanyang paglaki at naging mahirap para sa kanya ang mga bagay. Dapat ay 4 na taong gulang si Noe.

Isang araw narinig ko ang pagsisigaw ng batang lalaki, na hinihiling sa kanyang lola na huwag nang patulan. Naririnig ko siya sa pader ng aking tahanan kaya't napakalakas nito.

Tumakbo ako sa aking ina at tatay, na hinihiling kong makialam ngunit ayaw nila. Sinabi nila na ito ay isang pribadong bagay dahil siya ang kanyang "ina".

Galit na galit ako at habang inilalagay ito ng aking ina, pinagalitan ko siya at ang aking ama. "Ano ang ibig mong sabihin na wala kang magawa? Hindi lang iyon tama. Lalaki lang siya. ” Gayunpaman, hindi nakikialam ang aking mga magulang.

Kinabukasan ay talagang nasaksihan ko ang sampal habang nakatayo ako sa tuktok ng hagdan na tinatanaw ang kanilang bahay. Nagsimula akong tumili, humihiling sa kanya na huminto. "Anak lang siya," paulit-ulit ko sa kanya. Pagkatapos sinabi ko sa kanya, "Kung mangyari ulit ito, tawagan mo ako."

Pagkalipas ng ilang buwan, hiniling ng lola ni Noe na makipag-usap sa aking ina. Sinabi niya sa kanya na hindi niya mapigilan ang pag-iisip tungkol sa kung anong nangyari. Humingi siya ng paumanhin sa aking ina, sinasabing iyon lang ang alam niya. Na nais niyang tulungan ang kanyang apo na maalala ang mga titik na natututunan niya sa preschool at iyon ang tanging paraan na alam niya kung paano. Ngunit dahil hindi niya makakalimutan ang aking maliit na pigura at boses ng bata na humihiling sa kanya na tumigil, may nagbago sa kanya.

Kinilala niya na hindi na niya sinampal o sinaktan si Noe. Pabirong sinabi niya na sasabihin sa kanya ni Noe na, "Tatawag ako kay Fabi" nang pareho nilang napansin na hindi niya mapigilan ang tumaas ng boses.

Halos dalawang dekada ang lumipas, nakialam ako sa isang sitwasyon ng pagsasamantala sa paggawa ng bata nang makita ko ang dalawang matanda na nagtuturo sa isang 3-taong-gulang na batang babae at isang 5-taong-gulang na lalaki na humingi ng pera upang sa paglaon ay makuha nila ito sa kanila. Naghahapunan ako sa isang café na may bukas na air upo sa kapitbahayan ng Condesa sa Mexico City. Napansin ko ang dalawang maliliit na bata na nagbebenta ng kendi at mukhang kakaiba ito sa akin. Sinabi nito na upang matulungan ang kanilang mga guro sa paaralan. 10 pm na

Tumawag ako sa pulisya at ang dalawang matanda ay naakusahan para sa pagsasamantala sa paggawa ng bata. Ito ay naging sila at ang mga bata ay walang kaugnayan at patuloy na binabago ang kanilang mga kwento tungkol sa mga magulang ng mga bata at ang mga dahilan sa likod ng paghingi ng pera. Gayunpaman, hindi ito nagtapos ng maayos. This time wala na akong mababago.

Ang mga bata ay pinakawalan sa dalawang custodial matanda. Nakita ko silang lahat sa araw na nagpunta ako sa gitnang kulungan upang patunayan ang aking patotoo laban sa unang hanay ng mga may sapat na gulang. Nakita ko rin ang anim na bata na hinihila. Ang kasong ito ay hindi nakagawa ng isang masamang labi sa mas malaking network ng mga umaabuso sa bata.

Napagtanto ko na habang ang ilang mga pagbabago ay maaaring gawin isang tao sa bawat oras, mas maraming mga mahina na bata ang nangangailangan ng mga sistematikong pagbabago upang mapanatili silang malaya sa pinsala. Kailangan namin ng pangako ng mga indibidwal at pamayanan na pangalagaan ang aming mga bata at kanilang pamilya. Kailangan din namin ng mga batas na tinitiyak ang mga bata na maging malusog.

Ang pagtataguyod para sa aking sariling anak ay naging isang bagong natagpuan na lakas. Nakita namin ng aking sanggol ang aming sarili na halos nag-iisa noong siya ay dalawang linggo gulang dahil ang aking asawa ay kailangang bumalik sa trabaho o harapin ang banta ng pagpapaputok. Bukod pa rito, wala ang aking mga magulang at magulang ng aking asawa. Ang aking kapatid na babae ay nanatili sa akin sa panahon ng mga unang mahalagang araw ngunit kinailangan na umuwi sa ibang estado. Nabulabog ako.

Sa isang regular na pagbisita sa maayos na sanggol, sinabi ng pedyatrisyan na ang bata ay mabuti. Humarap siya sa akin at tinanong, “Ano naman ikaw? Kailan ka huling kumain? Ilang oras ka natutulog? " at iba pang mga katanungan na masyadong personal upang magsulat dito.

Nag-aalala siya at ipinaliwanag na sa kanyang karanasan, ang kakila-kilabot na mga aksidente ay maaaring mangyari kung ang isang ina ay masyadong pagod o kawalan ng tulog. Matapos kong ipaliwanag ang aking sitwasyon, sumang-ayon siya na ako ang lahat ng mayroon ang maliit na ito. Ngunit mariin niyang sinabi na ok lang na humingi ng tulong. Kailangan kong magtaguyod para sa kanya at para sa aking sarili.

Sa palagay mo ay bilang isang tagapagtaguyod para sa maliliit na bata, mas madali ito para sa akin. Ngunit para sa isang split segundo, hindi. Kinikilala ko na ito ang aking trabaho bilang isang ina. Itinaguyod ko para sa aking sanggol at nakuha ang lahat ng tulong na kailangan ko.

Ang pagtatrabaho sa First 5 LA ay isang pagkakataon upang suportahan ang ibang mga magulang upang mahanap ang kanilang tinig at gamitin ito upang itaguyod para sa kanilang mga pamilya at pamayanan. Sa dati kong tungkulin bilang Communication Officer para sa Best Start Metro LA, narinig ko mula sa mga miyembro ng pamayanan, mga organisasyong nakabatay sa pamayanan at aking mga kasamahan na kilalanin kung ano ang pinakamahusay na gumagana upang ma-broadcast ang boses ng pamayanan.

Mula sa pagbuo ng kakayahan at pagbibigay ng suporta sa mga ina, lola at tagapag-alaga, hanggang sa paglahok sa kanilang unang panayam sa radyo hanggang sa pagsusulat at paglalathala ng kanilang mga unang kwento. Ang mga proyektong ito ay nagsabi ng kanilang kwento at kung ano ang pinakamahalaga sa kanila.

Sa kasalukuyan kong tungkulin bilang tagapamahala ng Pakikipag-ugnay sa Komunidad, at bilang isang departamento, nagtataguyod kami bilang kasosyo sa mga magulang at tagapag-alaga na itaas ang kanilang tinig sa mga gumagawa ng desisyon. Bumubuo kami ng mga ugnayan at nagtatayo ng pakikipagsosyo sa mas malawak na pamayanan ng Los Angeles County upang magtaguyod para sa kabutihan at pagkakapantay-pantay ng bata sa pamamagitan ng pagbabago ng patakaran at mga system.

Sa palagay namin ay kinakailangan ng isang nayon ng mga lokal na gumagawa ng desisyon, mga lokal na samahan ng sibiko at mga pinuno ng magulang upang itaguyod para sa kagalingang pagkabata. Itinaguyod din namin ang pagpapalakas ng magulang at pamilya, nagmamalasakit sa mga nag-aalaga ng maliliit na bata na may kaalaman, kasanayan at iba pang mga suporta.

Bilang isang ina, masuwerte ako na ginagawa ang ginagawa kong trabaho. Alam ko ang tungkol sa mga mapagkukunan, pagiging magulang para sa malusog na relasyon at pag-iwas sa karahasan sa sarili bago ko naisip na maging isang ina. Ngunit ang pagkakaroon ng isang malakas na network ng mga kapitbahay, kaibigan, pamilya, kasamahan at pag-access sa mga serbisyo ay dapat na magagamit sa lahat, lalo na sa unang limang taon.

Ilang araw bago ang kanyang ika-apat na kaarawan, ang aking anak na babae ay nagkaroon ng isang matapat at direktang pag-uusap sa aking ina.

Ang aking ina ay abala, nakikipag-usap sa telepono at tinanong ang aking anak na babae na tumahimik sa pagmamadali at isang masamang hitsura. Nakialam ako, na hinihiling ko sa pareho na ipahayag ang kanilang mga pangangailangan. Sinabi ng maliit na "Ok, maaari kong subukang manahimik kapag nasa telepono ka. Ngunit huwag mo akong kausapin nang ganoon. ”

Sa palagay ko naiintindihan na niya na malakas ang boses niya. At kung ang lahat ay gumagana nang maayos, sasali ako sa kanya sa pagtataguyod para sa mga mas mahina kaysa sa kanya.